Σχεδόν μισό εκατομμύριο γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας διαγιγνώσκονται παγκοσμίως κάθε χρόνο με καρκίνο και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό απο αυτές θα επιβιώσουν μετά την θεραπεία τους για περισσότερο απο 5 χρόνια. Συνεπώς όταν ο φόβος του καρκίνου περάσει και η νόσος αντιμετωπιστεί, είναι λογικό οι νέες γυναίκες να ενδιαφέρονται για την συνέχιση της καθημερινότητάς τους με την καλύτερη δυνατή ποιότητα ζωής.
Η κύρια ανησυχία όσων νεαρών γυναικών έχουν βγει νικήτριες στη μάχη με τον καρκίνο, είναι η ικανότητά τους να αποκτήσουν παιδί. Πράγματι, έχει παρατηρηθεί ότι είναι ιδιαίτερα έντονη η επιθυμία για τεκνοποίηση σε γυναίκες που ολοκλήρωσαν με επιτυχία την θεραπεία της νόσου τους, αν και πολλές φορές ο φόβος ότι μπορεί ο καρκίνος να επιστρέψει περιπλέκει λίγο τα πράγματα. Γνωρίζουμε όμως σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, ότι μια εγκυμοσύνη μετά από καρκίνο, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν επιδρά αρνητικά στη νόσο, ενώ φαίνεται οτι δεν συνδέεται και με μελλοντικά προβλήματα στα μωρά.
Το πρόβλημα συχνά είναι ότι οι θεραπείες για τον καρκίνο μπορεί να επηρεάσουν την γονιμοποιητική ικανότητα της ασθενούς στο μέλλον. Οι γιατροί θα πρέπει να συζητούν πάντα τις δυνατότητες διατήρησης της γονιμότητας πριν ή κατά τη διάρκεια μιας αντικαρκινικής θεραπείας, αλλά δυστυχώς πολλοί επαγγελματίες υγείας ιδίως στην πρωτοβάθμια φροντίδα, αγνοούν τις συνέπειες στο αναπαραγωγικό σύστημα μιας αντικαρκινικής θεραπείας και συνεπώς μη ενημερώνοντας κατάλληλα τις ασθενείς, αυτές είναι πιθανό να χάσουν στο μέλλον την ευκαιρία να γευτούν την χαρά της τεκνοποιήσης.
Καθώς με την εξέλιξη των θεραπειών για τον καρκίνο αυξάνονται όλο και πιο πολύ οι νεαρές επιζώντες μετά απο την μάχη με την επάρατη νόσο, είναι πολύ σημαντική η σωστή καθοδήγηση όλων σχετικά με τα θέματα γονιμότητας. Οι επιλογές κρυοσυντήρησης εμβρύων ή κρυοσυντήρησης ωαρίων θα πρέπει να δίνονται σε όλες τις γυναίκες που δεν έχουν ολοκληρώσει την οικογένειά τους. Παράλληλα η κατάψυξη ωοθηκικού ιστού είναι μια ακόμη, πειραματική στο παρόν στάδιο, υποσχόμενη τεχνική.
Ιδιαίτερα στον καρκίνο του μαστού που είναι ο πιο συχνός, η διεπιστημονική ομάδα αποτελούμενη απο τον ογκολόγο, τον χειρουργό μαστού και τον ειδικό γυναικολόγο αναπαραγωγής, μπορεί και οφείλει να συνεργαστεί στενά, μιας και το χρονικό διάστημα μεταξύ της διάγνωσης και της θεραπείας είναι συνήθως μικρό.